กรรมที่ทำให้เกิดเป็นเปรต

เราคงเคยได้ยินได้ฟังกันมาบ้างแล้วว่า “เปรต” มีความน่าเกลียดน่ากลัวอย่างไร และต้องเสวยทุกขเวทนาแสนสาหัสสักเพียงใด ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เปรตนั้นเป็นภพภูมิของเหล่าสัตว์ผู้น่าสงสาร ก่อให้เกิดธรรมสังเวช เพราะเป็นภพภูมิของเหล่าสัตว์ที่ต้องมาเสวยกรรมชั่วของตนที่เคยทำไว้ในอดีตชาติ ไม่ใช่ภูติผีปีศาจที่จะทำร้ายหรือว่าทำอันตรายแก่ผู้หนึ่งผู้ใดได้ หากแต่เป็นเพียงผู้ที่ทนทุกข์ทรมาน ต้องการความช่วยเหลือ ต้องการอาหาร ต้องการน้ำดื่ม ต้องการส่วนบุญที่มีผู้อุทิศไปให้

เราเคยสงสัยกันบ้างหรือไม่ว่า เพราะกรรมอะไรหนอ ถึงได้ส่งผลให้เหล่าสัตว์ต้องไปเกิดในภพภูมิแห่งเปรต และต้องเสวยทุกขเวทนาแสนสาหัสสากรรจ์ถึงเพียงนั้น ตัวอย่างของอกุศลกรรม บาปกรรม หรือกรรมชั่วของสัตว์ที่ทำในชาตินี้แล้ว ส่งผลให้ต้องไปเกิดเป็นเปรต ขอสรุปมานำเสนอไว้ในที่นี้พอสังเขป ได้ดังนี้

1. ผู้มักอิจฉาริษยาผู้อื่น

เป็นผู้ที่คิดอยากได้ทรัพย์สินของเขา ไม่เคยทำบุญให้ทาน คอยยกยอก คดโกงของสงฆ์มาเป็นของตน ตายไปเกิดเป็นเปรตตัวใหญ่ ปากเท่ารูเข็ม มีแต่กระดูก ตัวเหม็นสาบ ผมรุ่ยร่ายลงมาคลุมปาก เสวยทุกขเวทนาทั้งกายใจ ร้องไห้คร่ำครวญนานนับพันปี

2. ผู้บวชเป็นสมณชีพราหมณ์ มักดูถูก กล่าวร้าย ติเตียนครูอาจารย์และคณะสงฆ์

บุคคลที่ประพฤติตนดังนี้ ตายไปก็จะเกิดเป็นเปรตมีกายงดงามดังทองคำ เหลืองบริสุทธิ์ แต่มีปากเหมือนหมู ในปากนั้นเหม็นหนักหนา มีหนองเต็มปาก หนอนเจาะกินปากหน้าตาและเนื้อตัวของเขาอยู่ตลอดเวลา

3. หมอหญิงให้ยาหญิงมีครรภ์กินเพื่อให้แท้งลูก

บุคคลที่ทำกรรมอย่างว่านี้ ตายไปแล้วจะไปเกิดเป็นเปรตผู้หญิง เปลือยกาย ตัวเน่าเหม็น มีแมลงวันตอมจำนวนมาก ร่างกายมีแต่เส้นเอ็นและหนังหุ้มกระดูก คอยกัดกินเนื้อลูกน้อยของตนอยู่ตลอดเวลา

4. หญิงเห็นสามีถวายข้าว น้ำ และผ้าแก่คณะสงฆ์ กลับโกรธเคืองด่าทอสามี

หญิงประเภททำกรรมตามที่กล่าวแล้วนี้ ตายไปแล้ว จะเกิดเป็นเปรตผู้หญิงเปลือย อดอยาก เห็นข้าวน้ำอยู่ตรงหน้าก็จะหยิบมากิน แต่ข้าวน้ำนั้นกลายเป็นอาจม เป็นเลือด เป็นหนอง เห็นผ้าจะหยิบมานุ่งห่ม ผ้านั้นกลายเป็นแผ่นเหล็กแดงลุกไหม้ตลอดตัว

5. ผู้มักตระหนี่ไม่เคยทำบุญให้ทาน เห็นคนอื่นทำบุญให้ทานก็ห้ามปราม

บุคคลที่มีความตระหนี่ ขี้เหนียว ตนเองไม่เคยทำบุญให้ทานเลย แต่เมื่อเห็นคนอื่นทำบุญให้ทานก็กลับไปห้าม ไปขวาง ไปเป็นอุปสรรคแก่บุญกุศลที่เขาทำ บุคคลนี้ ตายไปแล้วจะเกิดเป็นเปรตร่างสูงใหญ่เท่าต้นตาล เส้นผมหยาบ ตัวเหม็นมาก อดอยากยากไร้นักหนา

6. ผู้เอาข้าวลีบปนข้าวดีแล้วไปหลอกขาย

บุคคลที่เอาข้าวลีบปนกับข้าวดีไปหลกขาย เมื่อตายไปแล้ว ก็จะไปเกิดเป็นเปรตเอามือกอบข้าวลีบลุกเป็นไฟใส่ศีรษะของตนอยู่ตลอดเวลา ต้องทุกข์ทรมานมากมายหลายพันปี

7. ผู้ที่ตีศีรษะมารดาบิดาด้วยมือ ไม้ และเชือก

บุคคลใดใช้มือ ไม้ เชือก หรือวัสดุ/อาวุธอื่นใด ตีที่ศีรษะของบิดามารดา บุคคลนี้เมื่อตายไปแล้ว ก็จะไปเกิดเป็นเปรตเอาฆ้อนเหล็กแดงตีศีรษะตนเองอยู่ตลอดเวลา

8. ผู้ที่มีคนมาขอข้าว ข้าวมีแต่หลอกว่าไม่มี

บุคคลที่กระทำกรรมอย่างที่ว่านี้ เมื่อตายไปแล้วจะเกิดเป็นเปรต กินแต่ลามกอาจมปนหนองเน่าเหม็นนักหนา

9. ผู้เป็นข้าราชการ รับสินบนผู้ผิด ตัดสินความผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด

ข้าราชการที่มีอำนาจหน้าที่ให้ความยุติธรรมแก่คนทั้งปวง แต่กลับว่าความไม่เที่ยงตรง ไม่ยุติธรรม เหตุเพราะรับสินบาดคาดสินบน เมื่อตายไปแล้ว ก็จะไปเกิดเป็นเปรตมีวิมาน มีบริวารนางฟ้า แต่เอาเล็บมือคมดังมีดกรด ขูดเนื้อหนังตัวเองกินเป็นอาหาร

10. ผู้ด่าทอ กล่าวเท็จต่อพระสงฆ์ ผู้ใหญ่ผู้มีศีล

สำหรับผู้ที่ด่าทอพระสงฆ์ กล่าวเท็จพระสงฆ์และผู้ใหญ่ผู้มีศีลมีธรรม หากตายไปแล้วก็จะไปเกิดเป็นเปรตมีเปลวไฟพุ่งออกจากปาก จากอก และลิ้น แล้วลามไหม้ทั่วตัวของเขา

11. ผู้มักข่มเหงรังแกคนยากไร้เข็ญใจอย่างไร้กรุณาปราณี เอาทรัพย์ของคนอื่นมาเป็นของตน และใส่ความผู้ไม่มีความผิด

บุคคลที่ทำกรรมอย่างว่ามานี้ เมื่อตายไปแล้ว จะต้องไปเกิดเป็นเปรตที่มีรูปร่างผอมโซ อดอยากโหยหิวเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นน้ำใสๆ เอามือไปกอบเอาน้ำหวังจะดื่มกิน น้ำนั้นก็กลับกลายเป็นไฟไหม้เขาทั้งตัว เขาต้องทุกข์ทนทรมานอย่างแสนสาหัส กลิ้งเกลือกไปมาแล้วก็ตายไปในไฟนั้น

12. ผู้เผาป่า สรรพสัตว์หนีไม่ทันถูกไฟป่าคลอกตาย

สำหรับผู้เผาป่า ทำให้สัตว์เป็นจำนวนมากถูกไฟคลอกตาย บุคคลนี้ เมื่อตายไปแล้ว ก็จะไปเกิดเป็นเปรตผอม ตัวเปื่อยเน่ามือเน่า ตีนเปื่อย หลังโก่ง เอาไฟคลอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา

13. ข้าราชการตัดสินความโดยไม่ชอบธรรม ไม่วางตัวเป็นกลาง ฉ้อราษฎร์บังหลวง ขูดรีดชาวบ้าน

ข้าราชการที่ตัดสินคดีความโดยไม่ชอบธรรม ไม่เป็นกลาง ฉ้อราษฎร์บังหลวง เมื่อตายไปแล้ว จะต้องรับผลของกรรมให้ไปเกิดเป็นเปรต ตัวใหญ่เท่าภูเขา มีขน เล็บตีนเล็บมือใหญ่ยาว คมดังมีดกรดและหอกดาบ ลุกเป็นเปลวไฟแทงตัวเขาตลอดเวลา

ทั้ง 13 ข้อข้างต้นนี้ นำมากล่าวไว้ พอแสดงให้เห็นโทษของการทำกรรมชั่ว สร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น ว่ามีผลทำให้ตนเองนั้น ตกเสวยผลของกรรมนั้นด้วยทุกขเวทนาแสนสาหัสสักเพียงใด ยังมีเหตุแห่งการกระทำความชั่ว บาปกรรม หรืออกุศลกรรมประการอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งส่งผลให้คนเราต้องไปบังเกตในภพภูมิแห่งเปรต ซึ่งจำแนกแยกย่อยออกเป็นหลายชนิดดังที่กล่าวมาแล้วนั้น

เพราะฉะนั้น ในฐานะที่เราเป็นพลเมือง พลโลก ที่ต้องอยู่ร่วมกับสังคม อยู่ร่วมกับคนอื่นๆ ในสังคม จำเป็นเหลือเกินที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ไม่เอารัดเอาเปรียบเบียดเบียนทำร้ายกัน สังคมก็จะยิ่งน่าอยู่มากขึ้น ในทางตรงกันข้าม หากเรามัวแต่คอยเบียดเบียนทำร้าย เอารัดเอาเปรียบกันเสียแล้ว ความสงบสุขก็ไม่อาจเกิดขึ้นกับผู้คนในสังคมนี้ได้ ซ้ำร้าย เวลาที่ต้องละอัตภาพร่างกายนี้ไปสู่ปรโลกแล้ว ก็ยังมีโลกที่มีแต่ความหฤโหดทุกข์ทรมานและน่ากลัวรอคอยเราอยู่เบื้องหน้า เพราะผลอันเกิดจากกรรมชั่วที่เราทำไว้ในชาติปัจจุบันนี้ เราสามารถเลือกเองได้ว่า จะเลือกทำดีหรือว่าทำชั่ว เพราะว่าความดีกับความชั่วให้ผลต่างกันอย่างแน่นอน…

แพรวพราวดอทคอม/
praewprouds.com
“แพรวด้วยความรู้
พราวด้วยประสบการณ์”