หลักคำสอนในทางพระพุทธศาสนา ได้มีการจำแนกคำสอนแบ่งประเภทและให้ความหมายระหว่างคำว่า “คน” กับคำว่า “มนุษย์” ให้มีความแตกต่างกัน ตามคุณธรรมจริยธรรมที่มีอยู่ในใจและได้แสดงออกมา ดังนี้
- คน หมายถึง ผู้ที่ยังระคนด้วยกิเลส ตัณหา ราคะ มานะ พยาบาท และไม่สามารถจะบริหารจัดการกับความคิดและพฤติกรรมการแสดงออกทั้งทายกาย ทั้งทางวาจาของตนออกมาได้อย่างถูกต้องและเหมาะสมตามสถานการณ์ เวลา โอกาส บุคคล และสถานที่ ไม่รู้จักนำหลักของเหตุผลมาใช้ในแต่ละสถานการณ์ ยังมีระบบทางความคิดที่สับสนและยังไม่สามารถจัดเป็นหมวดหมู่ได้ ท่านเรียกบุคคลประเภทนี้ว่า “คน”
- มนุษย์ หมายถึง ผู้มีใจสูง แม้ว่าจะยังมีกิเลส ตัณหา ราคะ มานะ พยาบาท อยู่ภายในจิตใจเหมือนบุคลจำพวกแรกนั้นแล้วก็ตาม แต่ก็สามารถบริหารจัดการกับความคิดและพฤติกรรมการแสดงออกทั้งทางกาย วาจาของตนเองได้อย่างถูกต้องและเหมาะสมตามสถานการณ์ เวลา โอกาส บุคคล และสถานที่ โดยรู้จักนำหลักการของเหตุผลมาใช้ในแต่ละสถานการณ์ได้อย่างถูกต้องและเหมาะสมกับสถานการณ์แต่ละสถานการณ์ อีกทั้งยังมีระบบทางความคิดที่เป็นหมวดหมู่ เป็นระบบ เป็นกระบวนการ เป็นลำดับ เป็นขั้น เป็นตอน สามารถวางตนและแสดงออกมาได้อย่างเหมาะสม งดงาม สมกับฐานะและบทบาท ท่านเรียกบุคคลประเภทนี้ว่า “มนุษย์
คนและมนุษย์ มีความแตกต่างกันเป็น 2 จำพวก ด้วยประการฉะนี้