อักษรนำ

อักษรนำ คือ พยัญชนะ ๒ ตัวเรียงกัน โดยที่พยัญชนะตัวหน้ามีอิทธิพลต่อเสียงวรรณยุกต์ของพยัญชนะที่ตามมาอีกด้วย เช่น อักษร ห นำ อักษร อ นำ และคำที่มีอักษรตามข้างหลังด้วยอักษรต่อไปนี้ คือ ง ญ น ม ย ร ล ว ต่างก็อ่านออกเสียงคล้ายกับมี ห นำ ในพยางค์ที่ ๒ ทั้งสิ้น

อักษรนำคืออะไร

อักษรนำ คือ พยัญชนะ ๒ ตัวที่เขียนเรียงกัน ประสมสระเดียวกัน โดยที่พยัญชนะตัวหลังจะอ่านออกเสียงตามเสียงวรรณยุกต์พยัญชนะตัวหน้า ทำให้เราเรียกพยัญชนะตัวแรกว่าอักษรนำ ซึ่งอาจออกเสียงได้หลัก ๆ ดังนี้

อักษรนำ ๒ พยางค์ ออกเสียง ๒ พยางค์ พยางค์หน้าเป็น “อะ” ครึ่งเสียง พยางค์หลังออกเสียง “ห นำ” เช่น ตลาด อ่านว่า ตะ-หลาด

อักษรนำ ๑ พยางค์ ออกเสียงร่วมกันสนิทเป็น ๑ พยางค์ ไม่ออกเสียงพยัญชนะตัวหน้า นิยมเรียกกันว่า ห นำ และ อ นำ เช่น หมอ หรือ อย่า

อักษรนำมีอะไรบ้าง

วิธีสังเกตและอ่านคำที่มีอักษรนำ พร้อมตัวอย่างคำที่มีอักษรนำ

๑. มีตัว “ห” ปรากฏในคำ หรือ ห นำต่ำเดี่ยว

คำที่มี ห นำ พยัญชนะตัวหลังเป็น ง ญ น ม ย ร ล ว ให้ออกเสียงพยางค์เดียว ใช้เสียงวรรณยุกต์ตามตัว ห

ตัวอย่างคำ ห นำ

๑.๑ คำที่มี น นำ ง (หง) เช่น เหงาหงอย หงุดหงิด เหงือก แหงน หงอก

๑.๒ คำที่มี ห นำ ญ (หญ) เช่น ใหญ่ หญิง หญ้า

๑.๓ คำที่มี ห นำ น (หน) เช่น หน้า ไหน หนี หนู หนัก หนา หน่าย เหนื่อย หนวด หนอง หนาม หน่วง หนอน หนัง เหนือ หน่อย อุดหนุน เหนียว

๑.๔ คำที่มี ห นำ ม (หม) เช่น หมวด หมวก หมาก หมา หมก หมด หม่นหมอง หมวดหมู่ หมอ ใหม่ ไหม ไหม้ หมอน หมัด หมื่น หมุด หมวย หมั้น

๑.๕ คำที่มี ห นำ ย (หย) เช่น หยุกหยิก หยก หยด หยอก หยอง หยุดหย่อน หย่า หยุมหยิม หย่อม

๑.๖ คำที่มี ห นำ ร (หร) เช่น หรูหรา หรือ บุหรี่ สำหรับ หรอ หรีด

๑.๗ คำที่มี ห นำ ล (หล) เช่น หลาน หลอก หลัก หลับ หลุด เหลือ เหลือง โหล หลา เหล้า เหลา หลงใหล ไหล ไหล่ หลากหลาย

๑.๘ คำที่มี ห นำ ว (หว) เช่น หวัด หวะ หวาดหวั่น หวาน แหวน แหวก ไหว ไหว้ หวี หว่าง หวุดหวิด หวีด

๒. ไม่มีตัว “ห” ปรากฏในคำ หรือคำที่มีอักษรสูงหรือกลางนำต่ำเดี่ยว

คำที่พยัญชนะตัวหน้าเป็นอักษรสูงหรืออักษรกลาง และมีพยัญชนะตัวหลังเป็น ง ญ น ม ย ร ล ว ให้ออกเสียงเป็นอักษรนำ ๒ พยางค์ โดยพยางค์หน้าออกเสียง อะ ครึ่งเสียง เช่น

๒.๑ ขยะ อ่านว่า ขะ – หยะ

๒.๒ ขนม อ่านว่า ขะ – หนม

๒.๓ สลาย อ่านวา สะ – หลาย

๒.๔ ผลิต อ่านว่า ผะ – หลิด

๒.๕ องุ่น อ่านว่า อะ – หงุ่น

๒.๖ จรวด อ่านว่า จะ – หรวด

๒.๗ ตลาด อ่านว่า ตะ – หลาด

๒.๙ อร่อย อ่านว่า อะ – หร่อย

๓. คำที่มี อ นำ ย

คำที่มี อ นำ ย มีอยู่ ๔ คำ ได้แก่ อย่า อยู่ อย่าง อยาก

ข้อสังเกตเพิ่มเติมเกี่ยวกับอักษรนำ

๑. อักษรนำมีความแตกต่างจากอักษรควบแท้ โดยที่คำควบกล้ำแท้จะออกเสียงกล้ำกันสนิทเป็นหนึ่งพยางค์ และอักษรควบจะเป็น ร ล หรือ ว เท่านั้น เช่น

๑.๑ สลาย อ่านว่า สะ – หลาย (อ่านออกเสียงมี ห นำ)

๑.๒ คลอง อ่านว่า คฺลอง (อักษรควบแท้)

๒. อักษรนำมีความแตกต่างจากอักษรควบไม่แท้ โดยที่คำควบกล้ำไม่แท้จะออกเสียงเฉพาะพยัญชนะตัวแรกหรือออกเสียงเป็นอย่างอื่น เช่น

๒.๑ อย่าง อ่านว่า หฺย่าง (มีอักษร ห นำ)

๒.๒ จริง อ่านว่า จิง (อักษรควรไม่แท้ ออกเสี่ยงเฉพาะพยัญชนะตัวแรกเท่านั้น)

๒.๓ ทราย อ่านว่า ซาย (อักษรควบไม่แท้ ทร ออกเสียงเป็น ซ)

ดังที่ได้กล่าวไปแล้วว่า อักษรนำ มีทั้ง ห นำ อ นำ และอักษรที่มีพยัญชนะจำนวน ตัว คือ ง ญ น ม ย ร ล ว ตามอยู่ข้างหลัง ก็มีอิทธิพลทำให้อ่านออกเสียงคล่ายกับมี ห นำ คำบางคำก็เขียนอยู่ในรูปมีอักษรนำ แต่ออกเสียงไม่มีอักษรนำ บางคำเขียนอยู่ในรูปมีอักษรนำ แต่ออกเสียงไปเป็นพยัญชนะเสียงอื่นไปเลยก็มี ซึ่งคำเหล่านี้มักจะเรียกกันว่า “อักษรควบไม่แท้” ก็มี

ดังนั้น จึงจำเป็นต้องทำความศึกษาให้เข้าใจ และแยกแยะเป็นหมวดหมู่ของคำที่มีอักษรนำเหล่านี้ให้ออก เพื่อจะได้ไม่ออกเสียงผิด และไม่ถูกนำไปใช้จนเกิดความสับสนได้…