มิจฉาวณิชชา : การค้าขายต้องห้าม
อย่างที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าคนเราจะมีชีวิตอยู่ได้ สามารถดำรงชีพอยู่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องอาศัยปัจจัย 4 อย่าง ได้แก่ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรคยามเจ็บไข้ได้ป่วย
สำหรับบทความนี้ ยังไม่ได้ลงลึกในรายละเอียดของปัจจัย 4 ว่ามีประโยชน์ และมีความสำคัญสำหรับการดำรงชีพของคนเราอย่างไรบ้าง แต่จะพูดถึงเพียงแค่ว่า คนเราจะแสวงหาปัจจัย 4 ข้างต้นนั้นมาจุนเจือชีวิตของตนและคนรักได้ ก็ต้องอาศัยการประกอบอาชีพ
เมื่อกล่าวถึงอาชีพต่างๆ แล้ว ก็สามารถจำแนกประเภทออกไปได้อีกมากมายหลากหลายสาขาอาชีพเหลือเกิน แต่ถ้าหากจะแบ่งอาชีพออกเป็นประเภทใหญ่ๆ ก็สามารถแบ่งได้เป็น 2 ประเภทด้วยกันคือ อาชีพสุจริตและอาชีพที่ทุจริต
ในบทความนี้จะกล่าวถึงเฉพาะอาชีพค้าขายหรืออาชีพการพาณิชย์เท่านั้น และในการค้าขายหรือการพาณิชย์ก็ยังสามารถแบ่งประเภทออกไปได้อีกเป็น 2 ประเภท คือ 1) สัมมาวณิชชา – การค้าขายที่ถูกต้อง ถูกธรรม 2) มิจฉาวณิชชา – การค้าขายที่ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกธรรม
ในที่นี้จะกล่าวถึงเฉพาะมิจฉาวณิชชา – การค้าขายที่ผิด ที่ไม่ถูกต้อง ที่ไม่ชอบธรรม ซึ่งสามารถจำแนกออกได้ 5 อย่างด้วยกัน คือ
1. การค้ามนุษย์ คือการนำมนุษย์ไปค้าขายแรงงานเถื่อน ขายไปเพื่อประหัตประหาร ขายไปเพื่อเป็นทาส ขายไปเพื่อทารุณกรรม ค้าขายไปเพื่อให้บริการทางเพศเป็นต้น
2. การค้าชีวิตสัตว์เพื่อนำไปฆ่าทิ้ง ฆ่าเพื่อเป็นอาหาร เพื่อไปกักขังหน่วงเหนี่ยว และนำไปเพื่อทารุณกรรมด้วยวิธีการต่างๆ นานา
3. การค้าขายอาวุธยุทโธปกรณ์ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดักสัตว์ มีด ปืนผ้า หน้าไม้ อาวุธปืน และอาวุธสงครามอย่างอื่นๆ เหล่านี้ก็ล้วนแล้วแต่มีไว้สำหรับขายให้คนนำไปฆ่าฟัน ประหัตประหาร รุกราน ทำร้าย ทำลายกันทั้งนั้น
4. การค้าขายยาพิษ เป็นการค้าขายสิ่งที่เป็นพิษ เป็นภัย เป็นอันตราย ที่สามารถซื้อไปเพื่อใช้ปนเปื้อนในอาหาร น้ำ อากาศ และในสิ่งแวดล้อมอื่นๆ ซึ่งสามารถนำไปใช้ฆ่า ทำร้าย หรือทำลายคนอื่นให้ถึงแก่บาดเจ็บ พิการ และเสียชีวิตได้
5. การค้าขายสุรายาเสพติด แบ่งออกเป็น 2 ประเภทคือ 1) ยาเสพติดที่ให้โทษอย่างอ่อน เช่น สุราเมรัย บุหรี่ กัญชา 2) ยาเสพติดที่มีโทษอย่างหนัก เช่น ยาบ้า ยาม้า ยาอี ยาไอ๊ซ์ มอร์ฟีน และเฮโรอิน เป็นต้น เมื่อเสพสิ่งเสพติดประเภทนี้เข้าแล้ว ก็ย่อมจะก่อให้เกิดผลเสียหรือการสูญเสียตามมา เช่น เสียทรัพย์ เสียความน่าเชื่อถือ เสียบบุคลิกภาพ เสียสุขภาพ และบั่นทอนกำลังสติปัญญา
จริงอยู่ คนเรานั้น หากมุ่งแต่จะทำงานให้สำเร็จ แม้ว่าจะต้องใช้ความขยันหมั่นเพียร ความประหยัดอดออมแล้วก็ตาม แต่ถ้าหากว่าเนื้องานที่ทำนั้น แท้จริงแล้วเป็นงานที่ผิดกฎหมาย ผิดศีลธรรมประเพณีอันดีงาม เป็นงานที่สร้างความลำบาก เดือดร้อน เบียดเบียนทั้งตนเองและคนอื่นแล้ว ก็ย่อมจะนำความเดือดร้อนมาให้ในภายหลังได้มากกว่าสิ่งที่จะได้รับคือเม็ดเงินที่ได้นั้นเสียอีก
การค้าขายที่ผิด ไม่ถูกต้อง ไม่ชอบธรรมเหล่านี้ แม้เราจะตั้งใจทำด้วยความชอบ ความขยัน ความเอาใจใส่ และมีการปรับปรุงให้มีคุณภาพและบริการที่ดีมีประสิทธิภาพสักแค่ไหน เพียงไร จะใช้ความขยัน ความประหยัดอดออมสะสมเงินที่ได้มาจากการทำอาชีพทุจริตผิดชั่วเหล่านี้อย่างไร ก็เป็นได้แค่เพียงการทำงานเพื่อมุ่งหวังเงินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ใช่การทำงานเพื่องาน หรือทำงานเพื่อความร่ำรวยอย่างสุจริต เพื่อชีวิตที่มั่นคงในระยะยาวแต่อย่างใด…
ติดตามรับฟังบทความผ่าน Youtube ได้ที่ :