นี่แหละหนา…คนเรา

ความต้องการของคนเราไม่เคยมีที่สิ้นสุด ส่วนใหญ่แล้วชีวิตของคนเราก็จะหมุนไปตามความต้องการของตัณหา คือ ความทะยานอยากไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีอะไรที่จะมาทำให้ความปรารถนา หรือความต้องการของมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราๆ ท่านๆ สะดุดหยุดลงได้เลย

มนุษย์มีความต้องการที่ไร้ขีดจำกัด มีความทะยานอยากไม่รู้จักจบจักสิ้น คำว่า “เพียงพอ” ไม่เคยเกิดขึ้นได้จริง ตราบใดที่มนุษย์ยังมีความต้องการอยากได้มากขึ้น ดีขึ้น ประณีตขึ้นตามลำดับ และขยายความปรารถนาหรือวามต้องการของตนไปเรื่อยๆ อย่างกว้างขวางไร้ขอบเขต

เคยสังเกตดูตัวเราเอง หรือคนรอบข้างตัวเราบ้างหรือไม่ว่า ระดับของความทะเยอทะยานอยาก ความต้องการ และความปรารถนาของแต่ละคนนั้น พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างไรบ้าง

ตัวอย่างที่จะทำให้คนเราได้พิจารณาเห็นตัวตนของเราว่า มีความทะเยอทะยาน มีความปรารถนาต้องการอย่างไร้ที่สิ้นสุดอย่างไร ซึ่งผู้เขียนจะขอแนะนำ และชักชวนให้ทุกท่านได้ฉุกคิด และพินิจพิจารณาไปพร้อมๆ กัน ดังนี้ ;

ทุกท่านเคยรู้สึกเหมือนกันมาก่อนหรือไม่ว่า :

1.ในเวลาเด็ก เราอยากโตเป็นผู้ใหญ่

2. เวลาเราโตเป็นผู้ใหญ่ เราคิดถึงความสุขในวัยเด็ก

3. เวลาเราอายุมากขึ้น เราจะคิดถึงเพื่อนๆ ในวัยเรียน

4. เวลาเรียน เราอยากทำงาน

5. เวลาทำงาน เราอยากได้อิสระ

6. เวลาเกษียณ เราจะรู้สึกเหงา และอยากกลับไปทำงานอีก

7. เวลาอยู่ที่บ้าน เราอยากออกไปเที่ยว

8. เวลาเราไปเที่ยวนอกบ้าน หรือต้องจากบ้านไปไกล เรากลับคิดถึงความอบอุ่นภายในบ้าน

9. เวลาเราอยู่กับลูก เรารู้สึกเหนื่อย อยากให้เขาโตไวๆ

10. เวลาลูกโตแล้ว เราอยากให้ลูกกลับไปเป็นเด็กตัวเล็ก น่ารักน่าชัง ว่าง่ายสอนง่าย คอยอยู่เป็นเพื่อนเรา อยู่ในอ้อมกอดของเรา ดังเช่นในวันวาน

11. เวลาเรามีแฟน เราจะรู้สึกรำคาญ รู้สึกขาดอิสระ และไม่อยากจะมีคู่ ถ้าเป็นไปได้อยากอยู่เป็นโสดดีกว่า

12. เวลาเราเลิกกับแฟน เราจะถวิลหาความรู้สึกตอนที่ได้อยู่กับแฟน และรู้สึกว่า เราอยากจะมีใครสักคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต เพื่อจับมือเดินเคียงข้างกันไป ไม่ต้องเปลี่ยวเปล่าใจเหมือนอย่างที่เป็นอยู่

จากตัวอย่างของความทะยานอยาก ความปรารถนาต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์ตั้งแต่ข้อ 1 – 12 นี้ พอจะสรุปให้ทุกท่านได้เห็นประจักษ์แล้วว่า ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดความต้องการของคนเราได้เลย

เหตุผลที่ทำให้คนเรามีความปรารถนาต้องการ มีความทะเยอทะยานอยากไม่มีที่สิ้นสุด นั่นก็เป็นเพราะว่าคนเรามักจะไม่ชอบอยู่กับอะไรในแบบที่มีความซ้ำซากจำเจ ต้องการความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และต้องเป็นความเปลี่ยนแปลงในแบบที่ตนเองปรารถนาและต้องการหรือมีความรู้สึกว่าสามารถตอบสนองความสุขให้กับตนเองเท่านั้น

เพราะฉะนั้น คนเราจึงต้องประสบกับความทุกข์อยู่ร่ำไป

ถามว่าที่ต้องทุกข์อยู่อย่างที่เป็นอยู่นี้ มีสาเหตุมาจากอะไร

ตอบว่า มีสาเหตุมาจากความไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักความพอดี ไม่รู้จักความพอประมาณ ไม่รู้จักความพอเพียง ไม่รู้จักความพอเหมาะพอควร ไม่รู้จักความเหมาะสม ไม่รู้จักความสมควร จึงดิ้นรนแสวงหาไล่ตามสิ่งที่ตนเองมีความปรารถนาและมีความต้องการอยู่ตลอดเวลา

ด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้คนเราต้องทุกข์กับ “สิ่งที่ขาด” และมักพลาดกับความสุขใน “สิ่งที่มีอยู่” ไปอย่างน่าเสียดาย โดยไม่สามารถค้นพบ “ความสุขในชีวิต” ได้เลย

นี่แหละหนา…คนเรา”

“แพรวด้วยความรู้ พราวด้วยประสบการณ์”